Παρά τη μεγάλη επικράτηση της χρόνιας οσφυαλγίας στο γενικό πληθυσμό οι επιλογές σχετικά με τις αποτελεσματικές θεραπευτικές στρατηγικές διϊστανται. Η σταθεροποίηση του κορμού κατά τον ορθοστατικό έλεγχο μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην αιτιολογία της χρόνιας οσφυαλγίας. Υπάρχει στενή σχέση μεταξύ φτωχής σταθερότητας του κορμού και πόνου στη μέση με μείωση της μυϊκης δραστηριότητάς του και της σταθερότητας της σπονδυλικής στήλης σε οξείες και χρόνιες καταστάσεις όπως η παραμορφωτική σπονδυλαρθρίτιδα (με ή χωρίς κήλη), η πρόπτωση του δίσκου και η σπονδυλολίσθηση. Αυτή η σχέση οδηγεί σε διαφορές στο αναπνευστικό πρότυπο μεταξύ των ατόμων με ή χωρίς χρόνιο πόνο στη μέση. Τα αναπνευστικά σχήματα έχουν τροποποιηθεί με διαφορές στην ικανότητα των πνευμόνων και στη μηχανική του διαφράγματος.
Η λειτουργία του διαφράγματος μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο σταθεροποίησης του κορμού ειδικά κατά τη διάρκεια της στάσης σώματος. Η πυελική ζώνη και η οσφυϊκή μοίρα ενισχύουν την σταθερότητα του σώματος πριν απο την έναρξη των κινήσεων των άκρων. Το κεντρικό νευρικό σύστημα πρέπει να είναι σε θέση να προβλέψει την κίνηση και να σταθεροποιήσει ολόκληρο το μυϊκό σύστημα αυτόματα δημιουργώντας μια σταθερή βάση απο την οποία οι μύες που εκτελούν την κίνηση μπορούν να συσπασθούν. Οι στρατηγικές του για τον έλεγχο της στάσης μεταβάλονται παρουσία συνδρόμων που παράγουν πόνο. Η στήριξη του κορμού διατηρεί όλα τα τμήματα της σπονδυλικής στήλης σε μια θέση που είναι βιομηχανικά ουδέτερη κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε κίνησης. Κάθε κίνηση σχετίζεται συνεπώς με τη συνεργασία των εκτεινόντων μυών της σπονδυλικής στήλης και των μυών που ρυθμίζουν την ενδοκοιλιακή πίεση δηλαδή των κοιλιακών μυών και του διαφράγματος. Το διάφραγμα συμβάλει στη διαμόρφωση της ενδοκοιλιακής πίεσης και παίζει σημαντικό ρόλο στη σταθερότητα της σπονδυλικής στήλης.
Σε υγιή άτομα κατά τη διάρκεια κάθε κίνησης του ανθρωπίνου σώματος με ενεργοποίηση των άκρων σε δραστηριοτήτες της καθημερινής ζωής που έχουν ανύψωση βάρους και συνδιαστικές κινήσεις, υπάρχει ταυτόχρονη ενίσχυση της σπονδυλικής στήλης και αύξηση της διαφραγματικής πίεσης. Η ενδοκοιλιακή πίεση αυξάνεται με ταυτόχρονη μείωση της πλευρικής πίεσης κατά τη διάρκεια της συστολής τόσο του οπίσθιου όσο και του πρόσθιου τμήματος του διαφράγματος. Αυτός ο συντονισμός μπορεί να διαταραχθεί σε ασθενείς με χρόνια οσφυαλγία. Τα άτομα αυτά παρουσιάζουν μεγαλύτερη κόπωση του διαφράγματος σε σχέση με τους υγιείς με μειωμένη οξυγόνωση των περιφερικών μυών επηρεάζοντας και τους μύες του κορμού με αποτέλεσμα μειωμένη ιδιοδεκτικότητα στην οσφύ και μεταβίβαση αυτής στους αστραγάλους.
Αν και ο ρόλος των συνδέσμων και των μυών στη σταθεροποίηση του κορμού με σκοπό την μείωση των διατμητικών δυνάμεων κατά τη φόρτιση έχει μελετηθεί εκτεταμένα δεν έχει δοθεί μεγάλη προσοχή στο συντονισμό μεταξύ των τμημάτων του διαφράγματος. Οι ασθενείς με χαμηλή οσφυαλγία έχουν μειωμένη κίνηση του διαφράγματος στο πρόσθιο-μεσαίο τμήμα του με μειωμένη ενδοκοιλιακή πίεση που οδηγεί σε χαμηλή οσφυαλγία. Επομένως η μη φυσιολογική σύσπαση του διαφράγματος μπορεί να είναι ένας βασικός μηχανισμός χρόνιου πόνου στη μέση.
Οι φυσικοθεραπευτές εργάζονται συνήθως με άτομα που πάσχουν απο οξύ ή χρόνιο πόνο στη μέση. Οι παραδοσιακές προσεγγίσεις μη χειρουργικής θεραπείας έχουν επικεντρωθεί στην χειρωνακτική άσκηση (manual therapy). Ωστόσο μια εναλλακτική θεραπεία με ασκήσεις αναπνοής μπορεί να προσφέρει μια πρόσθετη προσέγγιση στη θεραπεία του χρόνιου πόνου στη μέση. Παρεμβάσεις αναπνευστικής φυσικοθεραπείας περιλαμβάνουν βαθιές αναπνοές με κράτημα 10 sec μετά απο εισπνοή, αναπνοές που επικεντρώνονται στην αύξηση της αντίληψης του μοτίβου, ρυθμού και όγκου αναπνοής καθώς και υψηλής έντασης άσκηση εισπνευστικών αναπνευστικών μυών, διάρκειας 8-9 εβδομάδες με συχνότητα 2-3 φορές. Η υψηλής έντασης άσκηση των εισπνευστικών μυών στο 60% της μέγιστης εισπνευστικής πίεσης επηρεάζει την ιδιοδεκτικότητα της στάσης στη χαμηλή οσφυαλγία σε ασταθή επιφάνεια. Μετά απο 8 εβδομάδες υψηλής έντασης άσκησης η αύξηση της δύναμης εισπνοής βελτίωσε την ιδιοδεκτικότητα στη περιοχή των αστραγάλων και μείωσε κλινικά σημαντικά τον χρόνιο πόνο στη μέση. Η αύξηση της ενδοθωρακικής πίεσης επέτρεψε καλύτερο έλεγχο των φορτίων που ασκούνται στην οσφυϊκή μοίρα κατά τη διάρκεια της στάσης και κίνησης. Η ευκαμψία των εκπνευστικών μυών και του κορμού μείωσε την υπερβολική δραστηριότητα που θέτει σε κίνδυνο την όρθια στάση. Η βελτίωση της λειτουργίας της μυϊκής ατράκτου των μυών της οσφύος με την αύξηση της ροής του αίματος στην ηρεμία των ασκούμενων μυών ενίσχυσε τη σταθεροποίηση του κορμού και αύξησε την ιδιοδεκτικότητα κατά την ορθοστάτιση. Η βελτίωση της ιδιοδεκτικότητας έλεγξε τους μηχανισμούς ελέγχου πόνου διεγείροντας αισθητηριακούς προσαγωγούς υποδοχείς οι οποίοι βελτιώνουν την αίσθηση της μυϊκής δραστηριότητας, την σωματική βλάβη και τη θέση των αρθρώσεων η οποία ήταν καταβεβλημένη λόγω της εμφάνισης του πόνου.
Η αναπνευστική φυσικοθεραπεία είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη σε παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος. Ωστόσο φαίνεται ότι μπορεί να προσφέρει ισάξια αποτελέσματα όπως οι ασκήσεις παραδοσιακής φυσικοθεραπείας στη θεραπεία του χρόνιου πόνου στη μέση.
